Мерекедегі мейірім

Орта жастағы бір әйел таң азаннан үйін реттеумен әлек. Заттардың орындарын ауыстырып, үстел үстіндегі дастарханды қайта-қайта түзетіп, ас үйде отқа қойған қазанды ашып тексеріп, қайта үй реттеуге кіріседі. Сырттағы әр дыбысқа құлақ салып, дереу терезе жаққа жүгіріп, көрші­лердің есігі қағылса да, есік жаққа жүгіреді. Оның емес, көршілердің есігі соғылғанын түсініп мұңаяды. Жұмыс бабымен басқа қалада тұратын ұлы әрі алыс тұрғанды­ғынан, демалыс ала алмағанынан үйге келмегеніне жарты жыл болды. Әйел баласының келуін сабырсыздана күтіп, үміт артып отырады. Әр 8 наурыз күні ұлының таң атпастан «Анашым, мейра­мыңмен!» деуін сондай сағынған болатын. Осы жолы да ұлы есіктен кіре салысымен жүгіріп құшақтайтын сияқты бір сезімде болды. Бірақ ұлы келетінін еш айтпаған болатын. Бір күрсініп «Келе алса айтар еді ғой, рұқсат ала алмаған болар» деп ойлады.

Таң атпай оянып алып, үй жинап, ұлы жақсы көретін тамағын әзірлей бастаған еді. Оны көрген жолдасы: «Не болып қалды, бәрі жақсы ма?» деп сұрады. Бірақ әйелдің жүрегіндегі сағынышты баяндап айтуы мүмкін емес еді. Ақыр соңында, жолдасы­на: «Бүгін үйде істейтін жұмысым көп, сіз барып жұмыстарыңызды тындыра бермей­сіз бе?» – деді. Жолдасына айтуға ыңғай­сызданды. Қатты күтіп: «ұлым келмей қалса ше, келмей қалса ше…» деп қайта мұңаяды. Тым құрыса звондаса ғой «ана­шым, 8 наурызыңмен» десе ғой. 8 наурыз екенін естен шығарған болар, бәлкім… Мүмкін үйден алыстап кетіп, құттықтауды керексінбейтін де шығар… Жо-оқ, менің балам ондай емес. Келе алмаса телефонмен қоңырау шалып айтады. Жоқ, оны қала­маймын, келуін қалаймын. Келсе ғой, оған жақсылап шай берсем, анасымен сырла­сып отырып әңгімесін айтса, таусыл­мас әзілдерін айтып күлдірсе, оның күлкі­сін естісем, «тү-ү-ү… қандай баласың әлі» деп тамағын берсем… Ол да «мен ержеттім, бала емеспін енді» деп бұртиса… Баласы­ның қылықтарын есіне алып, еріксіз күлім­деп отырып, көзі қайта сағатқа түседі. «Келсе ғой, аман-есен жетсе ғой… Осылай тілеп отырған кезде телефон шырылдады. Теле­фонды алып «Анашым! Бұл – мен­мін!» деген баласының даусын естиді де, келе алмайтынын айту үшін қоңырау шалып тұрған болар деген оймен қайта мұңаяды.

– Балам, қалайсың, бәрі жақсы ма?

– Иә, бәрі жақсы, үй жақ қалай?

– Шүкірлік, аман-есенбіз. Жұмысың қалай?

– Басында біраз үйрене алмай қинал­ған болатынмын, бірақ қазір бәрі де жақсы.

– Жақсы болған екен. Демалысқа рұқсат ала алдың ба?

– Иә, анашым, алдым. Рұқсат алаты­ным­ды сіз қалай біліп қойдыңыз?

– Енді бүгін 8 наурыз ғой, ол үшін арнайы алмаған ба едің?

– А-а-а, расында да 8 наурыз екен ғой. Анашым, мерекеңізбен!

– Сен үйге келмейсің бе?..

– А-а, бастықтан өте жақсы көретін бір әйелмен жүздесіп, міндетті түрде қасына барып қайтуым керек деп сұрандым. Бас­ты­ғым да сол үшін ғана рұқсат берді. Енді сол әйелдің үйіне кетіп барамын.

– Солай ма, кім екен ол?

– Мама, маған сенсеңіз, ол кісі тамақ­тар дайындап, тәттілер мен түрлі дәмді нәрселер жасап, мені күтіп отыр.

– Жарайды, балам, абайлап жүр. Ол да сені кем дегенде сендей жақсы көреді деп сенемін.

– Сүйетініне еш шүбәм жоқ, оның үстіне жаңа жұмыс орнымдағы бірінші демалысымды сол үшін алдым. Папа қайда?

– Сыртқа шыққан болатын. А-а… есікке біреу келіп тұр, әкең шығар…

– Жарайды анашым,  папаға сәлем айтыңыз. Мен де телефонды қояйын, сізге айтқан дүниедегі ең сұлу, ең мейірімді, ең керемет әйелдің есігінің алдындамын.

– Жарайды, балам, сәлеміңді айтамын. Кейін қолың тисе тағы қоңырау шал. Қайда болсаң да аман бол.

Телефонды қойды.  Баласын қатты сағынған еді, оны көретін күнді қалайша күткен еді… Есікті ашып жатып, жаулық­тың ұшымен еріксіз аққан көз жасын сүртеді. Есікті ашса, мойнына асылған ұлы:

– Жаным, анашым, мерекеңізбен! – деп айқай салғаны бір түс секілді болды.

Ұлы:

– Анашым, сізді бір ерекше қуанту ғана еді ниетім. Болды енді, жыламаңызшы, – десе де, анасы қуаныштан көз жасын тыя алмады.

«Ақыл қалтадан».

Ал, сіз Анаңызды мерекемен құттық­тадыңыз ба?..